Een vriendin vroeg om advies. Ze wilde op yogavakantie, want ze had last van een gebroken hart. Even een week rust, reinheid en regelmaat zouden haar goed doen, dacht ze. Ik adviseerde alle reizen op de site van yogaonline.nl en deed er voor de bonus nog wat eigen ervaringen bij. Het sloeg niet meteen aan, ze reageerde op alle voorstellen met een ‘ja maar’. Ik realiseerde me dat niks haar nu zou kunnen geven wat ze zocht: namelijk haar geliefde terug in haar leven.
Vakantie is vaak allesbehalve ‘er even uit’ en een yogavakantie is dat al helemaal: het is er juist ín
Zoals de Romeinse filosoof Seneca al zei over vakanties: ‘Als je wilt ontsnappen aan dat wat je bedrukt, moet je niet ergens anders zijn, maar iemand anders.’ Vakantie is vaak allesbehalve ‘er even uit’ en een yogavakantie is dat al helemaal: het is er juist ín. Ik ontdekte dat tijdens een retreat met een meditatiedocent, die het samenvatte met de woorden ‘sit with it’. Zitten, naar binnen keren en contact maken met je gevoel in plaats van het weg te stoppen. Confronterend en soms behoorlijk onaangenaam. Probeer het maar eens als je op de bank zit en de onbedwingbare behoefte voelt opkomen om naar de keuken te lopen voor nog een stukje chocola, of je telefoon wil pakken voor een appje, of nog een Netflix-serie wil kijken. Doe het niet. Sit with it. En laat dat gevoel, die behoefte, door je lijf en je hoofd razen. Duik erin en voel: waar heb ik nu écht behoefte aan? Aan troost, aan contact, aan aandacht? En stel dat je dat nu niet kunt krijgen? Hoe voelt dat dan?
Afdalen naar je gevoel is zeker in deze tijd van constante afleiding nu eenmaal het moeilijkste en soms pijnlijkste wat er is. Zelfs als je geen gebroken hart hebt
Als ik lesgeef, probeer ik vaak even zo’n sit with it-momentje toe te voegen, bijvoorbeeld in de Zittende Vooroverbuiging (Paschimottanasana). Ook geïnspireerd door de meditatiedocent, die ooit in een afgelegen dorp in India van zijn eigen goeroe de opdracht kreeg om een úúr in Paschimottanasana te zitten. En dan maar voelen wat er gebeurt. Daar is twintig ademhalingen tijdens een les niks bij, maar ik zie hoe moeilijk het voor veel mensen is. Er is altijd wel een teennagel waar aan gepulkt moet of een stukje legging dat moet worden recht getrokken. En wie z’n ogen sluit, heeft opeens overal jeuk. Afdalen naar je gevoel is zeker in deze tijd van constante afleiding nu eenmaal het moeilijkste en soms pijnlijkste wat er is. Zelfs als je geen gebroken hart hebt.
Ik appte de vriendin met liefdesverdriet dat ze ook iets ánders kon gaan doen dan yoga. Want in je gevoel duiken is zinvol, maar je hoeft jezelf natuurlijk niet meteen met een open wond in een zoutbad te leggen. Soms is eerst een beetje afleiding om een korstje op de wond te creëren zo gek nog niet. Maar ze liet weten dat ze al geboekt had: ‘Ibiza!’
Een paar weken later zag ik op Instagram een foto van m’n vriendinnetje op het strand, in Lotuspose met #sadbutzen erbij. Een mooie hashtag, maar misschien was alleen #sad nog wel mooier geweest.
