Nee, op deze manier ging het niet lukken. Als ik mijn schouders zo opgetrokken hield en mijn ogen zo stijf dichtgeknepen, was er geen stevige basis voor de Hoofdstand, Sirsasana. De docent verscheen voor mijn gezicht terwijl ik ondersteboven hing. Ze gaf me een hele reeks tips en aanwijzingen. Het duizelde me, letterlijk en figuurlijk, en ik ging in Child’s Pose liggen. Teleurgesteld in mezelf. Waarom kon ik dit niet?
Dat was een jaar of tien geleden. Na heel vaak oefenen, omrollen en wankel staan gaat deze asana me nu moeiteloos af. En worstel ik inmiddels natuurlijk met andere houdingen. Zoals de Handstand (die alleen lukt als ik ergens tegenaan leun, bij voorkeur een gezellig camperbusje in Portugal, zie foto) en de Split; houdingen waarvan ik weet dat ze alleen gaan lukken als ik heel vaak oefen, geduldig, stap voor stap, week na week.
Ik herinner me hoe mijn Ashtanga docent me destijds vertelde hoe elke houding binnen de Primary Series je voorbereidt op de volgende. Ik zag het niet helemaal. Ik was vooral bezig met overleven tijdens die lesuren en tijdens de self practice in de Mysore les. Ik dook vol overgave in een houding en hoopte maar dat het goed zou gaan, dat ik niet zou omvallen of mijn nek zou breken. Op hoop van zegen en we zien wel waar het schip strandt.
De stappen van vandaag zijn een voorbereiding op de stappen van morgen
Nu heb ik net een fase in mijn leven achter de rug waarin het voelde alsof ik weer met mijn eerste Mysore les bezig was. De ene na de andere uitdaging diende zich aan. Ik dook in alles wat zich voordeed op werk- en privévlak en hoopte maar dat ik niet zou omvallen. Geen idee of ik wel op de juiste weg was. Dagelijks vroeg ik me af waar ik heen ging.
Ik stelde mezelf gerust met de wijsheden die ik in de loop der tijd via yoga had opgedaan: ‘Al heb je geen idee waar je bent, je bent precies waar je moet zijn. De stappen van vandaag zijn een voorbereiding op de stappen van morgen. Die leiden je weer verder. En op een dag is er meer helderheid; dan ben je waar je onbewust naartoe hebt gewerkt.’ Op die momenten besefte ik dat ik nauwelijks angst voelde voor waar het heen zou gaan.
En dan, op een dag, voel je het: de ruimte die onderweg heel geleidelijk is ontstaan
Ik sprak erover met een mede-yogi. Zij zat ook in een levensfase waarin van alles op turbulente wijze aan het veranderen was. ‘Ik vertrouw er volledig op dat mijn hart me in de juiste richting leidt, al is dat soms oncomfortabel,’ vertelde ze. En zo is het. Zolang je durft te voelen wat je hart je ingeeft, ga je de juiste kant op. Dan laat je je voortstuwen en neem je die hindernissen, al zijn ze niet altijd prettig.
De signalen van het hart zijn niet zo makkelijk in woorden te vatten. Ze overkomen je, waarschuwen je en behoeden je. Zoals het lichaam aangeeft dat je jezelf geweld gaat aandoen wanneer je jezelf in een Hanumanasana dwingt. Of jezelf zonder stevige basis in Sirsasana wilt forceren.
En dan, op een dag, voel je het: de ruimte die onderweg heel geleidelijk is ontstaan. Dan bewegen je benen als vanzelf omhoog en sta je opeens. Ondersteboven, met je schouders ontspannen. En je ogen open.
