Afgelopen maandag besloot ik opeens dat het genoeg was. Koffie had me het afgelopen jaar op de been gehouden. Op momenten dat ik voelde: nu ben ik gaar, uitgeput, inspiratieloos, moe – dan zette ik een sterke bak en hup, dan ging het weer. Of ik liep de straat op en koos uit een van de 133 koffietentjes die ik tegenkwam na de eerste afslag rechts. Want ja mensen, ook in BoLo (het voormalige Bos en Lommer) is het tegenwoordig koffietentjes troef.
Cafeïneslaaf
Het voelde een beetje alsof je stroomstootjes door een speelgoedkonijn jaagt zodat-ie weer een beetje beweegt. Terwijl je eigenlijk dat hele mechanisme eens een keer moet laten vervangen, zodat er weer gewoon batterijen in kunnen. Maar ja, dat proces duurt veel langer. En tijd is nu eenmaal extreem schaars. Op een of andere vreemde manier.
Ik voelde me een junk, met die koffiebehoefte. Slaaf van cafeïne, van artificiële energie, zoals een alcoholist alleen kan functioneren na een berg drankjes. Ik werd serieus onrustig als ik tijdens een persreis door een natuurgebied liep (ook een veeg teken natuurlijk, dat ik in mijn vrije tijd eigenlijk nooit door een natuurgebied loop) en me realiseerde dat er de komende uren géén koffie zou zijn. Nee, zelfs geen bruine drab uit een oude, roestige automaat.
Misschien werd door het zien van de documentaire Amy onbewust de laatste knoop doorgehakt: ik zou in elk geval een week geen koffie drinken.
Detoxproces
Op dag 1 was ik duf, behoeftig en voelde ik een vage hoofdpijn. Op dag 2 voelde ik me héél duf en had ik zo veel hoofdpijn dat ik een paracetamol nam.
Op dag 3 was de hoofdpijn wat sluimerender. En besloot ik de dag te beginnen met een Kundalini yogales, van Marieke de Lange. Misschien zou het mijn detoxproces versnellen of in elk geval de hoofdpijn wat verminderen. Ik verwachtte iets met Kapalabhati-ademhaling, zonnegroeten en meditatie. Niks wat ik niet aan zou kunnen, als redelijk ervaren Hatha- en Astangabeoefenaar.
Wat er gebeurde, was veel heftiger.
Waar Astanga wordt gezien als spiritual through the physical (door de asana’s te beoefenen ontdek je langzaam maar zeker jouw blokkades, angsten en valkuilen), bleek Kundalini in feite meteen door te knallen naar het mentale/spirituele deel. Een soort short cut naar het wezenlijke. Naar de emoties, naar de pijn, naar die plekken waar je mentaal vastzit. Het lichaam wordt ingezet als instrument, als handig hulpmiddel, maar speelt (in mijn ogen) een veel nederigere rol dan bij Astanga.
Blokkades
Voor ik het wist was ik tijdens een wat ongemakkelijke opveer-oefening als een dolle bezig om mijn tranen in te slikken. Huilen, nu, ten overstaande van een groep wildvreemden? Nee, even niet. Intussen was er aan de overkant van de zaal al lang een vrouw in onbeschaamd snikken uitgebarsten. Groepstherapie zonder woorden, zoiets.
Marieke vertelde me na afloop dat er eigenlijk altijd wel iemand huilt tijdens haar sessies. ‘Opruimen die blokkades, zodat je vrij kunt zijn!’ Toen ik haar even later vertelde over mijn koffieloze staat, over mijn behoefte om koffie-slaaf-af te zijn, gaf ze toe dat ze dát nog niet uit haar leven had kunnen bannen. Bier en make up waren allang naar de achtergrond verdreven, maar kóffie… ‘Zo’n heerlijke espresso met volle melk…’, zei ze watertandend. Ik bestelde een muntthee. Nog even volhouden maar.
